Druk, staatsbezoek en stress

Halloo,

Het is alweer een hele lange tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Dat komt omdat ik het de laatste tijd ontzettend druk heb gehad. Lynn en ik werken erg veel aan opdrachten voor hier, maar ook voor thuis. Maar goed, ik heb nu even de tijd om wat te schrijven.

Van 2 t/m 7 april kwamen onze ouders het mooie Kalmar bezoeken. We hadden met z’n allen een huisje gehuurd op Öland, het eiland wat naast Kalmar ligt. 2 april viel op een donderdag, dat betekent dat de dag ervoor een woensdag was. En jullie weten nu denk ik wel wat een woensdag inhoud? Juist, uitgaan. Dus donderdagochtend rond 13.00 (huh?) zaten we aan het ontbijt. En een uur laten kropen we alweer ons bed in voor een powernap. Maar we moesten ons huisje nog schoonmaken, want dan denken je ouders dat je heel netjes bent ofzo. Dus de wekker hadden we gezet rond 14.45. Onze ouders zouden om 18.00 aankomen, dus we hadden alle tijd dachten we. Tijdens het schoonmaken kreeg ik een appje van Pap met de boodschap of ik even uit het raam wou kijken. Het was inmiddels 15.30 en wij waren nog druk aan het schoonmaken. Op de parkeerplaats stonden 4 volwassenen vrolijk te staren naar het gebouw om te kijken waar toch in godsnaam dat raam open zou gaan. Ik schreeuwde naar Lynn dat onze ouders er waren, maar voordat ze dat geloofde waren we een paar minuten verder. Op het moment dat je je ouders ziet na 2.5 maand is raar, wij raakten allebei in paniek omdat we de stofzuiger nog moesten opruimen, de dweil lag nog in de kamer en we wouden onze ouders natuurlijk niet te lang buiten laten wachten. Maar in alle paniek vergeet je veel dingen, zo moesten we weer terug om de sleutel van de deur te pakken, kwamen we erachter dat we geen schoenen aanhadden en een jas was ook wel handig. Maar na 5 lange minuten in paniek was het tijd om onze ouders even een dikke knuffel te geven. Wat ik al zei, het voelt heel raar om je ouders hier te hebben, vooral in het begin. Je wilt van alles vertellen, maar ze weten eigenlijk alles al. We hebben ze een rondleiding geven door het gebouw en zijn koffie gaan drinken in de keuken. Daar konden onze ouders even bijkomen van de lange rit en konden wij even bijkomen van de 5 minuten paniek. Martin, Jürgen, Désirée, Claudia en haar vriend Pau kwamen ons in de keuken vergezellen. En zoals de meeste van jullie mijn moeder kennen, ging ze meteen in gesprek met iedereen.
Na een tijdje besloten we maar om naar het huisje te gaan om daar wat te gaan eten. Het huisje was erg ruim en zag er erg gezellig uit.
De volgende dag besloten we om Kalmar aan onze ouders te laten zien. Na ongeveer 10 minuten door de stad te hebben gelopen hadden we alle winkelstraatjes al gehad en wisten we niet meer wat we verder nog konden laten zien. We moesten nog naar de kapper dus dat werd ons volgende doel. Maar omdat het paasweekend voor de deur stond, waren veel kappers al helemaal volgeboekt.
We staakten onze zoektocht en gingen naar Espresso House om een fika te houden. Nou, mama is helemaal verliefd geworden op Espresso House. We hebben daar heerlijk gezeten met z’n allen en Amanda kwam ook nog even langs.
Zondag was de leukste dag met onze ouders. We gingen rond 13.00 naar het kasteel (Kalmars grootste trots en ook het enige wat Kalmar te bieden heeft). We hadden daar afgesproken met Rico en Lisa, zodat hun ook onze ouders konden ontmoeten. Maar niet alleen hun kwamen daar om een fika te houden. Uiteindelijk kwamen Zoe, Peter en Anika ook nog langs en hebben we 2 uur lang genoten van een kop koffie (ja ik heb geleerd om koffie te drinken). ’s Avonds kwamen Gabriele, Martin, Jürgen en Désirée om eerste paasdag te vieren met ons en om samen te gourmetten en te drinken natuurlijk. Dit was echt ontzettend gezellig. Vooral het drinken was een hoogtepunt. Onze ouders snapten bijna direct de drankspellen en waren erg fanatiek. Er is veel gelachen met elkaar. De volgende dag zijn we met onze brakke koppen naar de zee gelopen en hebben daar even heerlijk uitgewaaid. We hadden ontzettend veel geluk dat het weer deze dagen echt super was. Dinsdagochtend was het alweer tijd om afscheid te nemen, een raar moment. Omdat het voelde alsof je nooit afscheid had genomen van je ouders. Het voelde zo vertrouwd en het leek alsof ze al die tijd gewoon bij je waren. Wat ik ook raar vond aan het afscheid was dat ik weer terugging naar mijn normale leven hier. Het kostte me ontzettend veel energie dit weekend, niet omdat we veel gedaan hebben, maar omdat je ineens in een ander ritme leeft. Ook al is dat maar voor een paar dagen. Je wordt gestoord in je dagelijkse ritme en dat kost energie. Maar het afscheid was goed en ik was aan de ene kant ook wel blij dat ik weer terug kon naar mijn eigen huis. Oja nog iets raars. Omdat ik dit weekend niet thuis was, maar in Öland verbleef, had ik mijn huisgenoten niet om mij heen. En dat gevoel is ook ontzettend raar. Ik miste zelfs mijn huisgenoten terwijl ik ze maar 2 dagen niet had gezien. Ik wil nogmaals onze ouders bedanken voor het geweldige weekend en ik hoop ook dat jullie een mooie tijd hebben gehad.

5 dagen later was het alweer tijd voor het volgende uitstapje. Seabattle!! Dit schijnt hét te zijn. 2500 studenten op een cruise met alleen maar zuipen en feesten. Een ontzettend groot schip met 9 verdiepingen. Ik moest alleen op een kamer met 3 onbekenden omdat wij met een groep van 25 waren en je kamers had van 4. Maar ik en Lynn hadden besloten om maar gewoon bij elkaar om de kamer te slapen en dan maar met 5 op één kamer. Niemand die dat zou controleren.
Het schip had elke avond verschillende activiteiten georganiseerd, zo werden er shows gegeven en drankspellen georganiseerd. Wij waren elke avond te vinden bij de karaoke. Rico en ik waren ontzettend goed en heb nog steeds een zere hand van alle handtekeningen die ik moest geven. We hebben echt ontzettend veel gefeest met elkaar, maar ook met anderen. Veel nieuwe mensen ontmoet. Meer is er niet echt te vertellen over Seabattle, maar als je de kans krijgt om een keer zo iets mee te maken, zou ik je dat zeker aanbevelen.
Tijdens seabattle was mama jarig, ik heb voor haar een kalender gemaakt met hoeveel dagen ze nog moet wachten voordat ik thuis ben. Dus als je de kalender wilt bekijken, hij hangt thuis (thuis als in mijn thuis in Oldenzaal) in de keuken.

Het weer is hier af en toe ontzettend lekker. Bij 16 graden ligt iedereen hier al met een handdoekje op de grond om een lekker kleurtje te krijgen. Ze zon schijnt hier ook feller dat in Nederland dus het voelt ook stukken warmer. De eerste beachvolleybal middagen hebben we al gehad en ook al een aantal bbq’s.

Laatst was Gabriele jarig en de traditie hier is dat er een prank wordt uitgehaald met de kamer van de persoon die jarig is. Omdat wij huisgenoten van hem zijn, moeten wij de prank verzinnen en uitvoeren. Hij komt uit Italië, dus we hadden een prank nodig met pasta. We besloten om een 3kg zag macaroni te kopen en die leeg te gooien in zijn kamer. De hele vloer lag bezaaid met pasta en volgens mij was de prank erg geslaagd.

Afgelopen weekend waren hier de Smålandsfesten. Dat kun je vergelijken met de boeskool in Oldenzaal. Dit jaar werd dat voor het eerst hier georganiseerd en dat kon je merken. Er was echt van alles geregeld en ook alles was supergoed geregeld, maar omdat het nog tamelijk onbekend was, trok het weinig publiek. Het regende overdag, dus er waren zelfs momenten dat het hele festivalterrein leeg was. ’s Avonds was altijd uitgaan en dus was iedereen helemaal kapot op zondag. Zaterdag hadden we de Dutch Culture Day, dan laat je de mensen Nederlands eten proberen en geef je een presentatie over het land. Mensen noemen me hier King Remco, dus we besloten dat ik als koning ging presenteren. We stonden onder enorme druk omdat de Griekse dag ontzettend goed en leuk was gedaan. Mensen verwachten van ons dat daar dus overheen zouden gaan. We hadden ontzettend veel humor in de presentatie gedaan, maar op het moment zelf vergeet je heelveel van alle zenuwen. Maar de mensen hebben enorm genoten en iedereen was positief. Dus volgens mij hebben we een goede presentatie neergezet.

Volgende week ga ik een weekje de zon opzoeken met de Amerikanen hier. Heerlijk een weekje weg naar Marokko. Vraag me niet waarom, want ik heb zelf geen idee waarom ik ja heb gezegd.

Over 5 weken zit mijn tijd hier in Zweden er alweer op. Iedereen weet dat deze dag er heel snel aan zit te komen en de sfeer is daardoor ook erg anders nu in de groep. Nog steeds erg gezellig en leuk, maar men weet dat binnen nu en 5 weken mensen naar huis gaan en dat we dus afscheid moeten nemen van elkaar. Geen idee hoe we dat gaan doen, maar ik weet zeker dat het heftig gaat worden.

Ik schrijf hierna nog één blog verwacht ik. Daarin komen ook de vliegtijden te staan, zodat jullie allemaal weten hoelaat jullie verwacht worden op Schiphol. We vliegen zoals het er nu voorstaat 9 juni naar huis dus houdt deze dag vast vrij.

Tot snel allemaal;D