Ervaringen, ervaringen en nog meer lopen
Door: Remco Hogeslag
Blijf op de hoogte en volg Remco
21 Maart 2015 | Zweden, Kalmar
Ik zit nu heel chagrijnig dit blog te schrijven, want ik mag het voor de tweede keer doen. Ik was namelijk bijna klaar en ineens was alles weg. Daar ging 1,5 uur aan schrijftijd. Maar goed ik heb eigenlijk geen reden om chagrijnig te zijn, want heb de afgelopen twee weken echt geweldige dingen meegemaakt.
De lente is ook in Kalmar begonnen, dus de handschoenen en mutsen zijn in de kasten verdwenen en kunnen daar hopelijk blijven liggen. Vooral de eerste dagen scheen de zon erg veel en was er geen wolkje in de lucht te bekennen. En lente in Zweden betekent barbecue. Dus zondag 8 maart was het tijd voor een bbq aan zee. Het was deze dag zo rond de 16 graden. Lynn en ik besloten om wat later naar de bbq te gaan, omdat ze eerst wouden uitslapen. Dus rond een uur of twee zijn we de fiets op gestapt en zijn we richting de zee gefietst. We wisten niet precies waar de groep aan het bbq’en was. Uiteindelijk zagen we een grote groep mensen rond een kampvuurtje zitten, maar de zon scheen te vel om te kunnen zien wie dat waren. Lynn en ik gingen ons verstoppen achter de bosjes in de hoop dat we wat dichterbij konden komen, zonder dat ze zagen dat wij daar verstopt zaten. Maar helaas, we werden meteen betrapt en een ongemakkelijk moment was geboren. Heel voorzichtig kropen we achter de bosjes vandaan terwijl alle ogen op ons gericht waren. Met een smoes die echt niemand kan geloven vertelden we wat de daar bij die bosjes aan het doen waren.
We waren ontzettend moe, omdat we de avond ervoor een beerpongtoernooi hadden gehad. Omdat het American Culture Night was, stond het toernooi in het teken van Amerika. Elk teamnaam moest één van de staten van Amerika zijn. Lynn en ik waren nogal laat met inschrijven, dus alle bekende staten waren al gekozen. Je kreeg bonuspunten als je je kleren ging aanpassen aan de staat. Lynn en ik waren de staat Georgia. Geen idee wat je daar kunt vinden en hoe we ons dus moesten aankleden. Totdat we een geniale ingeving kregen: hier studeert ook een Grieks meisje genaamd…. je raadt het al Georgia. Dus wij hebben foto’s van haar uitgeprint en op onze kleren geplakt. We hebben nooit te horen gekregen wie de originaliteitsprijs heeft gewonnen, maar ik ben er zeker van dat die prijs voor ons was. Lynn en ik waren erg zeker dat we een goed toernooit zouden spelen, omdat we wel vaker beerpong spelen en we, al zeg ik het zelf, best wel goed zijn. In de eerste ronde moesten we tegen Mats (Duitsland) en Gabriele (Italië). De eerste ronde bestond uit drie bekertjes. In 4 beurten hadden Lynn en ik al twee bekertjes geraakt, maar helaas in 4 beurten hadden hun onze drie bekertjes geraakt en dus lagen we er naar één ronde al uit. Erg chagrijnig dus.
Maandag 9 maart hadden we ons Zweeds schriftelijk examen. Iedereen was keihard aan het leren, maar Lynn en ik deden het een beetje chill en leerden alleen de proeftoets. En wat bleek: het examen was bijna precies hetzelfde als de proeftoets. Ik kon dus bijna alle antwoorden blindelings invullen. Ik was niet bang om hem niet te halen, ik was eerder bang dat ze door zou hebben dat ik de toets te goed had gemaakt, omdat ik er in de les nooit wat van snapte. Eergisteren heb ik te horen gekregen dat ik mijn toets heb gehaald. Dat betekent dat ik periode 1 en periode 2 heb gehaald en dus op 15 studiepunten zit. Nog 2 periodes te gaan.
Dinsdag 10 maart vertrok groep 1 naar Lapland. We zijn hier zo’n beetje een enorme vriendengroep waar 40-50 man inzitten. Daarvan zat iedereen in groep 1. Behalve Lynn, Rico en ik. Martin en Jürgen hadden gevraagd of ik ze met de auto naar het station kon brengen en dat wou ik maar al te graag. Wat heb ik autorijden gemist zeg. Het was echt even lekker om een stukje te rijden door Kalmar.
Omdat iedereen in Lapland was, waren de volgende dagen echt ontzettend saai. Donderdag was het onze beurt om te vertrekken. Wij werden opgepikt in Stockholm, dus we besloten om een paar dagen eerder naar Stockholm te gaan om ook nog een beetje wat van de stad te zien. En dat beetje wat van de stad zien werd zo’n beetje de hele stad zien. Donderdagochtend vertrokken wij in wat gehaast naar het station. Vlak voordat we moesten vertrekken scheurde ik uit mijn broek. Snel een nieuwe broek aan en rennen naar beneden, want we moesten een dik half uur lopen naar het station met veel te volle koffers. Rico stond ons daar al op te wachten. Een 5 uur durende treinreis naar Stockholm. Op Stockholm centraal stonden Claudia, Neus (beiden Spanje), Susi (Duitsland) en Marine(Frankrijk) ons op te wachten. Hun zaten ook bij ons in de Lapland trip. Gelukkig nog een paar leuke mensen waar we mee om konden gaan. Susi had al helemaal bedacht wat we in Stockholm zouden gaan doen en we volgden haar dus maar. De eerste dag liepen we door het oude gedeelte van Stockholm. En iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik ontzettend geïnteresseerd ben in oude kerken en mooie gebouwen. Ook is ze tegen homodiscriminatie volgens mij, want voor elke pauze die we namen, had ze al een café uitgezocht . En elke café was een homobar. Ik heb nog nooit zoveel homobarretje moeten bezoeken dat we het idee kregen dat we nu de hetero’s aan het discrimineren waren. Maar goed, Stockholm bestaat uit veel water, het was dus niet zo lastig om een plekje te vinden om de zonsondergang te zien. Wat ik wel lastig vond, was dat we voor die zonsondergang 45 minuten moesten wachten.
Als je op jezelf woont kom je achter de dingen waar je erg goed in bent, maar ook achter de dingen waar je wat minder in bent. Zo ben ik erg ongeduldig als ik niet weet hoelang ik ergens voor moet wachten, ik kan best een uur ergens op wachten. Geen probleem, maar als ik van te voren niet weet hoelang iets gaat duren, word ik erg chagrijnig. Ook wil ik graag voorop lopen in een stad, zodat ik het tempo kan bepalen en dat ik niet telkens hoef te wachten op mensen die graag mooie, oude gebouwen willen zien. Maar in Stockholm had ik niet de kans om voorop te lopen, want de route was al helemaal uitgestippeld. Dag twee in Stockholm bestond uit lopen, lopen en …… lopen. Ik kan echt niks interessants vertellen over deze dag, omdat we ook echt niet interessants hebben gedaan. Een week voordat we naar Stockholm vertrokken heb ik een knieblessure opgelopen, dus van al dat lopen kreeg mijn knie echt een gigantische glimlach. Het uitgaan is Stockholm is 20+ en vaak 23+. Lynn is nog maar 19 (jong wichke) dus we besloten om van het indrinken een echt feestje te maken en niet na het feestje nog uit te gaan, maar de om de avond af te sluiten in MAX BURGERS. De volgende ochtend moesten we ons hostel verlaten en konden we 5 uur wachten op de bus naar Stockholm, wat ga je in godsnaam doen in die 5 uur met al die koffers en tassen. Niks dus. Eindelijk was het 15.00 uur en konden we vertrekken naar LAPLAND!!!!!!. Er stond ons een busrit van 20 uur te wachten, nog meer wachten dus. En na tig keer ik heb een potje met vet te hebben gezongen (wat de rest van de bus niet zo kon waarderen, echt wat een saaie mensen hadden wij in onze groep) kwamen we erg vermoeid aan in Kiruna. Maar daar stond een grote verrassing op ons te wachten, want groep 1 had namelijk precies het tegenovergestelde programma van ons en die eindigden in Kiruna, waar wij onze reis begonnen. Dus we kwamen elkaar tegen en hadden een uurtje de tijd om alle verhalen te delen met elkaar. Het klinkt misschien erg raar, maar het was echt even prettig om elkaar weer te zien. We hadden elkaar 5 dagen niet gezien, geen idee hoe we dit moeten volhouden als de 5 maanden erop zitten.
Om 10.00uur begon onze stadswandeling. Maar eerst een voorstelronde om de mensen uit onze groep wat beter te leren kennen. We moesten in een grote kring staan en vertellen wat je naam was + waar je vandaan kwam + het ergste: een dansbeweging die iedereen dan na moest doen. Dus 51 danspasjes verder konden we eindelijk beginnen aan onze wandeling (YESS NOG MEER LOPEN). Gelukkig is Kiruna niet zo groot en was de wandeling naar een halfuurtje alweer over. Daarna vertrokken we met een groep van 24 naar een plek verderop om met honden te sleeën en om rijden op een sneeuwscooter. Echt wat een wauw gevoel kreeg ik van dit moment. Het is niet te beschrijven wat je meemaakt, dat moet je echt zelf een keer meemaken. We gingen eerst op de slee waar we vooruit werden getrokken door 12 honden, echt zulke lieve beesten. Er was natuurlijk even tijd om de honden te aaien en te verwennen en op dat moment miste ik Rex ontzettend erg. Elke kaar als ik nu in mijn huisje kom, is er niemand die blij naar mij toe komt kwispelen. Bijna nooit dan, soms speelt Lynn de hond hier om toch nog dat gevoel te krijgen.
Na drie kwartier was het wisselen en gingen wij verder om de sneeuwscooter. Eerst kreeg je uitleg hoe je zo’n ding moet besturen. Het is zo makkelijk dat dat het grootste gevaar is. Je hoeft alleen maar je duim te gebruiken, dus na 5 minuten denk je dat alles al kunt en voel je je een prof. Daar werden we ook voor gewaarschuwd. Ik begon op de sneeuwscooter en achter mij zat een meisje (noem geen naam) die aan het trillen was van angst. Na een paar minuten had ik de smaak goed te pakken en gingen we lekker vol gas. Inhalen mocht niet, dus telkens even wat afstand houden om daarna vol gas te gaan was heerlijk. Daarna mocht Lynn (shit verklapt) rijden en moest ik achterop. Haar angsten waren na 10 sec. verdwenen en ook Lynn ging volgas door de sneeuw.
Bij terugkomst in het hotel stond de bus van groep 1 klaar om te vertrekken. Snel nog even iedereen gedag zeggen en toen was het tijd om voor de tweede keer afscheid te nemen. ’s Avonds gingen we naar de heuvel om het noorderlicht te bezoeken en echt dat moet je een keer meemaken in je leven. Met het blote oog stelt het niet zo heel veel voor. Je ziet een witte waas tussen de sterren met af en toe een kleurtje ertussen (wat ontzettend veel sterren trouwens. Het lijkt er nooit echt donker, omdat de sterren zoveel licht geven) maar met een goede camera krijg je echt de prachtigste foto’s. Helaas valt mijn mobieltje niet in de categorie ‘goede camera’.
Er ligt ontzettend veel sneeuw in Lapland (Logisch ook) dat de paden niet meer zichtbaar zijn. Je moet dus hopen dat je op een pad loopt en wat dan ook vaak gebeurde, was dat je dan met één been op het pad liep en de andere naast het pad zette en dat je dan tot aan je knie of zelfs verder wegzakte in de sneeuw.
De volgende dag vertrokken we naar het IJSHOTEL, een hotel dat helemaal gemaakt is van sneeuw en ijs. Er kunt er ook echt een kamer huren. Er is zelfs een kerk gebouwd waar trouwerijen plaats vinden. Eerst kregen we een rondleiding en daarna een uur vrije tijd. Maar naar een half uur had ik het wel gezien en vond ik de slee interessanter dan het hotel. Dit heeft hilarische beelden opgeleverd, want de slee ging zo snel dat het onmogelijk was om er op te blijven staan en zitten.
Daarna vertrokken we naar een Sami-familie. Dat zijn de oorspronkelijke inwoners van Lapland. Zij zijn ook de enige mensen die bevoegd zijn om op rendieren te jagen en alle rendieren in Lapland zijn eigendom van de Sami’s. Deze man vertelde over zijn leven en dat hij ontzettend gelukkig was, ook al had hij niet veel geld. Het was best een inspirerend en aangrijpend verhaal, omdat hij uitgebreid over zijn dood aan het praten was. Hoe het er allemaal uit kwam te zien enz. We kregen een bouillon te drinken wat gemaakt was van vleessap en bot en een stukje rendiervlees op een broodje. Daarna was het tijd om met de rendieren op de foto te gaan en om ze te voeren.
Via het Sami bezoek vertrokken we naar Abisko. Daar verbleven we in een hostel in een National Park. Er was daar voor de rest ook helemaal niks, geen huizen, geen supermarkt, niks. Alleen een ontzettend groot bevroren meer. Toen ik de koelkast opendeed viel er een hele plank uit. En dus ook allemaal sauspotjes die kapot op de grond lagen. En zoals ik net zei: er is daar geen supermarkt (oeps). ’s Avonds hadden we een bbq onder de sterrenhemel waar het noorderlicht telkens over ons heen zweefde. Echt een mooi moment om mee te maken. De volgende dag vertrokken we naar Noorwegen (Narvik om precies te zijn) om de fjorden te bekijken. Ook een erg mooi uitzicht met prachtige foto’s. Maar zoals ik al eerder had vernoemd heb ik geen geduld als ik niet weet hoelang ik moet wachten. En na 2 minuten genieten van het uitzicht heb ik het wel weer gezien en wil ik graag weer door, maar elke fotostop duurde minstens een kwartier (je wilt niet weten hoe mijn gezicht eruit zag). Bovenop een heuvel een middagpauze gehad en daarna nog even het stadje ingelopen om vervolgens weer terug te keren naar Abisko. ’s Avonds een ander hoogtepunt van deze reis. SAUNA:). We zaten in de laatste groep voor de sauna en konden dus extra lang genieten. Het was een traditionele sauna zonder dompelbad of iets dergelijks. Je gaat 10 á 15 minuten in de sauna die rond de 90 graden is, om je daarna af te laten koelen door in de sneeuw te gaan rollen. En wat is nu mooier dan rollen door de sneeuw, onder een gigantische sterrenhemel waar het noorderlicht zich een baan doorheen probeert te wurmen. De volgende ochtend moesten we om 9.30 het huisje uit en wachten tot 14.00 uur om weer terug te gaan naar Stockholm. We hebben een sleetje gepakt en een heuvel opgezocht om hier gigantisch hard naar te beneden te zoeven. Zelfs Lynn heeft het gedaan, ik ben trots op je.
Een 32, ja je leest het goed, 32 uur durende terugreis stond op ons te wachten. Eerst 18 uur met de bus. Dan 8 uur wachten in Stockholm voor onze trein en dan nog 6 uur met de trein terug naar Kalmar. In de trein maakte ik een snapchat met de tekst: onderweg naar huis. Op dat moment besefte ik echt dat Kalmar op dit moment mijn thuis is (sorry papa en mama) en dat ik hier ontzettend gelukkig ben.
Gelukkig komen onze ouders ons over twee weken opzoeken. Hoe dichterbij het komt, hoe leuker ik het ga vinden. Ik heb nog totaal geen heimwee gehad en ga ervan uit dat ik dat ook niet krijg hier. Als pap en mam weg zijn moet ik nog een paar dagen wachten en dan staat de volgende trip alweer te wachten: Seabattle. Een paar dagen op een cruise om te varen naar andere landen hier in de omgeving en te strijden tegen die landen.
En in mei ga ik zelfs een paar dagen naar Marokko met de Amerikanen. Waarom gaat de tijd zo snel? Ik wil nog langer niet weg.
Tot de volgende keer.
HEJ DÅ
De lente is ook in Kalmar begonnen, dus de handschoenen en mutsen zijn in de kasten verdwenen en kunnen daar hopelijk blijven liggen. Vooral de eerste dagen scheen de zon erg veel en was er geen wolkje in de lucht te bekennen. En lente in Zweden betekent barbecue. Dus zondag 8 maart was het tijd voor een bbq aan zee. Het was deze dag zo rond de 16 graden. Lynn en ik besloten om wat later naar de bbq te gaan, omdat ze eerst wouden uitslapen. Dus rond een uur of twee zijn we de fiets op gestapt en zijn we richting de zee gefietst. We wisten niet precies waar de groep aan het bbq’en was. Uiteindelijk zagen we een grote groep mensen rond een kampvuurtje zitten, maar de zon scheen te vel om te kunnen zien wie dat waren. Lynn en ik gingen ons verstoppen achter de bosjes in de hoop dat we wat dichterbij konden komen, zonder dat ze zagen dat wij daar verstopt zaten. Maar helaas, we werden meteen betrapt en een ongemakkelijk moment was geboren. Heel voorzichtig kropen we achter de bosjes vandaan terwijl alle ogen op ons gericht waren. Met een smoes die echt niemand kan geloven vertelden we wat de daar bij die bosjes aan het doen waren.
We waren ontzettend moe, omdat we de avond ervoor een beerpongtoernooi hadden gehad. Omdat het American Culture Night was, stond het toernooi in het teken van Amerika. Elk teamnaam moest één van de staten van Amerika zijn. Lynn en ik waren nogal laat met inschrijven, dus alle bekende staten waren al gekozen. Je kreeg bonuspunten als je je kleren ging aanpassen aan de staat. Lynn en ik waren de staat Georgia. Geen idee wat je daar kunt vinden en hoe we ons dus moesten aankleden. Totdat we een geniale ingeving kregen: hier studeert ook een Grieks meisje genaamd…. je raadt het al Georgia. Dus wij hebben foto’s van haar uitgeprint en op onze kleren geplakt. We hebben nooit te horen gekregen wie de originaliteitsprijs heeft gewonnen, maar ik ben er zeker van dat die prijs voor ons was. Lynn en ik waren erg zeker dat we een goed toernooit zouden spelen, omdat we wel vaker beerpong spelen en we, al zeg ik het zelf, best wel goed zijn. In de eerste ronde moesten we tegen Mats (Duitsland) en Gabriele (Italië). De eerste ronde bestond uit drie bekertjes. In 4 beurten hadden Lynn en ik al twee bekertjes geraakt, maar helaas in 4 beurten hadden hun onze drie bekertjes geraakt en dus lagen we er naar één ronde al uit. Erg chagrijnig dus.
Maandag 9 maart hadden we ons Zweeds schriftelijk examen. Iedereen was keihard aan het leren, maar Lynn en ik deden het een beetje chill en leerden alleen de proeftoets. En wat bleek: het examen was bijna precies hetzelfde als de proeftoets. Ik kon dus bijna alle antwoorden blindelings invullen. Ik was niet bang om hem niet te halen, ik was eerder bang dat ze door zou hebben dat ik de toets te goed had gemaakt, omdat ik er in de les nooit wat van snapte. Eergisteren heb ik te horen gekregen dat ik mijn toets heb gehaald. Dat betekent dat ik periode 1 en periode 2 heb gehaald en dus op 15 studiepunten zit. Nog 2 periodes te gaan.
Dinsdag 10 maart vertrok groep 1 naar Lapland. We zijn hier zo’n beetje een enorme vriendengroep waar 40-50 man inzitten. Daarvan zat iedereen in groep 1. Behalve Lynn, Rico en ik. Martin en Jürgen hadden gevraagd of ik ze met de auto naar het station kon brengen en dat wou ik maar al te graag. Wat heb ik autorijden gemist zeg. Het was echt even lekker om een stukje te rijden door Kalmar.
Omdat iedereen in Lapland was, waren de volgende dagen echt ontzettend saai. Donderdag was het onze beurt om te vertrekken. Wij werden opgepikt in Stockholm, dus we besloten om een paar dagen eerder naar Stockholm te gaan om ook nog een beetje wat van de stad te zien. En dat beetje wat van de stad zien werd zo’n beetje de hele stad zien. Donderdagochtend vertrokken wij in wat gehaast naar het station. Vlak voordat we moesten vertrekken scheurde ik uit mijn broek. Snel een nieuwe broek aan en rennen naar beneden, want we moesten een dik half uur lopen naar het station met veel te volle koffers. Rico stond ons daar al op te wachten. Een 5 uur durende treinreis naar Stockholm. Op Stockholm centraal stonden Claudia, Neus (beiden Spanje), Susi (Duitsland) en Marine(Frankrijk) ons op te wachten. Hun zaten ook bij ons in de Lapland trip. Gelukkig nog een paar leuke mensen waar we mee om konden gaan. Susi had al helemaal bedacht wat we in Stockholm zouden gaan doen en we volgden haar dus maar. De eerste dag liepen we door het oude gedeelte van Stockholm. En iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik ontzettend geïnteresseerd ben in oude kerken en mooie gebouwen. Ook is ze tegen homodiscriminatie volgens mij, want voor elke pauze die we namen, had ze al een café uitgezocht . En elke café was een homobar. Ik heb nog nooit zoveel homobarretje moeten bezoeken dat we het idee kregen dat we nu de hetero’s aan het discrimineren waren. Maar goed, Stockholm bestaat uit veel water, het was dus niet zo lastig om een plekje te vinden om de zonsondergang te zien. Wat ik wel lastig vond, was dat we voor die zonsondergang 45 minuten moesten wachten.
Als je op jezelf woont kom je achter de dingen waar je erg goed in bent, maar ook achter de dingen waar je wat minder in bent. Zo ben ik erg ongeduldig als ik niet weet hoelang ik ergens voor moet wachten, ik kan best een uur ergens op wachten. Geen probleem, maar als ik van te voren niet weet hoelang iets gaat duren, word ik erg chagrijnig. Ook wil ik graag voorop lopen in een stad, zodat ik het tempo kan bepalen en dat ik niet telkens hoef te wachten op mensen die graag mooie, oude gebouwen willen zien. Maar in Stockholm had ik niet de kans om voorop te lopen, want de route was al helemaal uitgestippeld. Dag twee in Stockholm bestond uit lopen, lopen en …… lopen. Ik kan echt niks interessants vertellen over deze dag, omdat we ook echt niet interessants hebben gedaan. Een week voordat we naar Stockholm vertrokken heb ik een knieblessure opgelopen, dus van al dat lopen kreeg mijn knie echt een gigantische glimlach. Het uitgaan is Stockholm is 20+ en vaak 23+. Lynn is nog maar 19 (jong wichke) dus we besloten om van het indrinken een echt feestje te maken en niet na het feestje nog uit te gaan, maar de om de avond af te sluiten in MAX BURGERS. De volgende ochtend moesten we ons hostel verlaten en konden we 5 uur wachten op de bus naar Stockholm, wat ga je in godsnaam doen in die 5 uur met al die koffers en tassen. Niks dus. Eindelijk was het 15.00 uur en konden we vertrekken naar LAPLAND!!!!!!. Er stond ons een busrit van 20 uur te wachten, nog meer wachten dus. En na tig keer ik heb een potje met vet te hebben gezongen (wat de rest van de bus niet zo kon waarderen, echt wat een saaie mensen hadden wij in onze groep) kwamen we erg vermoeid aan in Kiruna. Maar daar stond een grote verrassing op ons te wachten, want groep 1 had namelijk precies het tegenovergestelde programma van ons en die eindigden in Kiruna, waar wij onze reis begonnen. Dus we kwamen elkaar tegen en hadden een uurtje de tijd om alle verhalen te delen met elkaar. Het klinkt misschien erg raar, maar het was echt even prettig om elkaar weer te zien. We hadden elkaar 5 dagen niet gezien, geen idee hoe we dit moeten volhouden als de 5 maanden erop zitten.
Om 10.00uur begon onze stadswandeling. Maar eerst een voorstelronde om de mensen uit onze groep wat beter te leren kennen. We moesten in een grote kring staan en vertellen wat je naam was + waar je vandaan kwam + het ergste: een dansbeweging die iedereen dan na moest doen. Dus 51 danspasjes verder konden we eindelijk beginnen aan onze wandeling (YESS NOG MEER LOPEN). Gelukkig is Kiruna niet zo groot en was de wandeling naar een halfuurtje alweer over. Daarna vertrokken we met een groep van 24 naar een plek verderop om met honden te sleeën en om rijden op een sneeuwscooter. Echt wat een wauw gevoel kreeg ik van dit moment. Het is niet te beschrijven wat je meemaakt, dat moet je echt zelf een keer meemaken. We gingen eerst op de slee waar we vooruit werden getrokken door 12 honden, echt zulke lieve beesten. Er was natuurlijk even tijd om de honden te aaien en te verwennen en op dat moment miste ik Rex ontzettend erg. Elke kaar als ik nu in mijn huisje kom, is er niemand die blij naar mij toe komt kwispelen. Bijna nooit dan, soms speelt Lynn de hond hier om toch nog dat gevoel te krijgen.
Na drie kwartier was het wisselen en gingen wij verder om de sneeuwscooter. Eerst kreeg je uitleg hoe je zo’n ding moet besturen. Het is zo makkelijk dat dat het grootste gevaar is. Je hoeft alleen maar je duim te gebruiken, dus na 5 minuten denk je dat alles al kunt en voel je je een prof. Daar werden we ook voor gewaarschuwd. Ik begon op de sneeuwscooter en achter mij zat een meisje (noem geen naam) die aan het trillen was van angst. Na een paar minuten had ik de smaak goed te pakken en gingen we lekker vol gas. Inhalen mocht niet, dus telkens even wat afstand houden om daarna vol gas te gaan was heerlijk. Daarna mocht Lynn (shit verklapt) rijden en moest ik achterop. Haar angsten waren na 10 sec. verdwenen en ook Lynn ging volgas door de sneeuw.
Bij terugkomst in het hotel stond de bus van groep 1 klaar om te vertrekken. Snel nog even iedereen gedag zeggen en toen was het tijd om voor de tweede keer afscheid te nemen. ’s Avonds gingen we naar de heuvel om het noorderlicht te bezoeken en echt dat moet je een keer meemaken in je leven. Met het blote oog stelt het niet zo heel veel voor. Je ziet een witte waas tussen de sterren met af en toe een kleurtje ertussen (wat ontzettend veel sterren trouwens. Het lijkt er nooit echt donker, omdat de sterren zoveel licht geven) maar met een goede camera krijg je echt de prachtigste foto’s. Helaas valt mijn mobieltje niet in de categorie ‘goede camera’.
Er ligt ontzettend veel sneeuw in Lapland (Logisch ook) dat de paden niet meer zichtbaar zijn. Je moet dus hopen dat je op een pad loopt en wat dan ook vaak gebeurde, was dat je dan met één been op het pad liep en de andere naast het pad zette en dat je dan tot aan je knie of zelfs verder wegzakte in de sneeuw.
De volgende dag vertrokken we naar het IJSHOTEL, een hotel dat helemaal gemaakt is van sneeuw en ijs. Er kunt er ook echt een kamer huren. Er is zelfs een kerk gebouwd waar trouwerijen plaats vinden. Eerst kregen we een rondleiding en daarna een uur vrije tijd. Maar naar een half uur had ik het wel gezien en vond ik de slee interessanter dan het hotel. Dit heeft hilarische beelden opgeleverd, want de slee ging zo snel dat het onmogelijk was om er op te blijven staan en zitten.
Daarna vertrokken we naar een Sami-familie. Dat zijn de oorspronkelijke inwoners van Lapland. Zij zijn ook de enige mensen die bevoegd zijn om op rendieren te jagen en alle rendieren in Lapland zijn eigendom van de Sami’s. Deze man vertelde over zijn leven en dat hij ontzettend gelukkig was, ook al had hij niet veel geld. Het was best een inspirerend en aangrijpend verhaal, omdat hij uitgebreid over zijn dood aan het praten was. Hoe het er allemaal uit kwam te zien enz. We kregen een bouillon te drinken wat gemaakt was van vleessap en bot en een stukje rendiervlees op een broodje. Daarna was het tijd om met de rendieren op de foto te gaan en om ze te voeren.
Via het Sami bezoek vertrokken we naar Abisko. Daar verbleven we in een hostel in een National Park. Er was daar voor de rest ook helemaal niks, geen huizen, geen supermarkt, niks. Alleen een ontzettend groot bevroren meer. Toen ik de koelkast opendeed viel er een hele plank uit. En dus ook allemaal sauspotjes die kapot op de grond lagen. En zoals ik net zei: er is daar geen supermarkt (oeps). ’s Avonds hadden we een bbq onder de sterrenhemel waar het noorderlicht telkens over ons heen zweefde. Echt een mooi moment om mee te maken. De volgende dag vertrokken we naar Noorwegen (Narvik om precies te zijn) om de fjorden te bekijken. Ook een erg mooi uitzicht met prachtige foto’s. Maar zoals ik al eerder had vernoemd heb ik geen geduld als ik niet weet hoelang ik moet wachten. En na 2 minuten genieten van het uitzicht heb ik het wel weer gezien en wil ik graag weer door, maar elke fotostop duurde minstens een kwartier (je wilt niet weten hoe mijn gezicht eruit zag). Bovenop een heuvel een middagpauze gehad en daarna nog even het stadje ingelopen om vervolgens weer terug te keren naar Abisko. ’s Avonds een ander hoogtepunt van deze reis. SAUNA:). We zaten in de laatste groep voor de sauna en konden dus extra lang genieten. Het was een traditionele sauna zonder dompelbad of iets dergelijks. Je gaat 10 á 15 minuten in de sauna die rond de 90 graden is, om je daarna af te laten koelen door in de sneeuw te gaan rollen. En wat is nu mooier dan rollen door de sneeuw, onder een gigantische sterrenhemel waar het noorderlicht zich een baan doorheen probeert te wurmen. De volgende ochtend moesten we om 9.30 het huisje uit en wachten tot 14.00 uur om weer terug te gaan naar Stockholm. We hebben een sleetje gepakt en een heuvel opgezocht om hier gigantisch hard naar te beneden te zoeven. Zelfs Lynn heeft het gedaan, ik ben trots op je.
Een 32, ja je leest het goed, 32 uur durende terugreis stond op ons te wachten. Eerst 18 uur met de bus. Dan 8 uur wachten in Stockholm voor onze trein en dan nog 6 uur met de trein terug naar Kalmar. In de trein maakte ik een snapchat met de tekst: onderweg naar huis. Op dat moment besefte ik echt dat Kalmar op dit moment mijn thuis is (sorry papa en mama) en dat ik hier ontzettend gelukkig ben.
Gelukkig komen onze ouders ons over twee weken opzoeken. Hoe dichterbij het komt, hoe leuker ik het ga vinden. Ik heb nog totaal geen heimwee gehad en ga ervan uit dat ik dat ook niet krijg hier. Als pap en mam weg zijn moet ik nog een paar dagen wachten en dan staat de volgende trip alweer te wachten: Seabattle. Een paar dagen op een cruise om te varen naar andere landen hier in de omgeving en te strijden tegen die landen.
En in mei ga ik zelfs een paar dagen naar Marokko met de Amerikanen. Waarom gaat de tijd zo snel? Ik wil nog langer niet weg.
Tot de volgende keer.
HEJ DÅ
-
22 Maart 2015 - 17:07
Annie En Jan Hogeslag:
Hoi Remco
Wij genieten erg van je reisverslagen en zo blijven wij op de hoogte wat je allemaal beleeft en dat is heel veel. Het lijkt wel een grote vakantie. Maar tussendoor ben je ook nog aan het studeren, gezien je punten die je tot nu toe al behaald hebt. Knap hoor. Fijn dat je ouders met Pasen bij je komen. Martijn en Carmen komen hier waarschijnlijk eieren eten gelijk met de fam. Eijer en fam. Van de Riet met aanhang. Een gezellige boel. Remco nogmaals bedankt voor je verslag en tot de volgende keer. Hart. Gr. Opa en Oma. -
03 April 2015 - 19:56
Marja:
He Remco, gezellig dat je ouders er zijn....en...ook gezellig wat ze meegenomen hebben, ze gingen met veel gerinkel weg, haha al die flessen! Geniet van elkaar en al je vrienden, fijne Pasen, groetjes Marja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley