Engels Examen

Hallo allemaal,
Hier weer even een update vanuit het altijd mooie Kalmar, ook al gaat dit blog meer over Marokko dan over Kalmar. Vrijdag rond 12.00 uur vertrokken we met de trein naar Kopenhagen. Ik, samen met de Amerikanen en een meisje uit Letland. Ik denk dat er geen betere manier is om je Engels te testen, door week alleen maar op te schieten met mensen die Engels als moedertaal hebben.
Die treinreis naar Kopenhagen duurt ongeveer 4 uur. Rond 17.00 stonden we helemaal klaar om te vertrekken naar ons hostel. 3 miles vanaf het station. Ik had natuurlijk geen idee hoever 3 miles lopen was. Maar het bleek dus ongeveer 1.5 uur te duren met onze koffers. Ik houd ontzettend van dom slenteren door een stad en was daarna dus ook helemaal niet chagrijnig. We hebben de hele stad doorgelopen, om uiteindelijk ergens midden in een woonwijk uit te komen. Iedereen had enorme honger, maar waar vind je een restaurant of iets dergelijks midden in een woonwijk? Juist, nergens. Maar gelukkig hadden we een restaurant gezien op onze weg naar ons hostel, 1,5 miles terug hiephoi. Het zag er in ieder geval uit als een restaurant van de buitenkant, want eenmaal binnen bleek het een buurtkroeg te zijn en waren wij als buitenstaanders natuurlijk het middelpunt van de aandacht. We kregen de menukaart voorgeschoteld, maar dat was eigenlijk nutteloos want alles wat erop stond was niet aanwezig. Alleen de hamburger was er nog. Daarna de drankkaart, maar ook dat was zinloos want ze hadden alleen nog bier. Na dit culinaire hoogstandje besloten we maar om ons bedje op te zoeken, omdat we de volgende dag rond 6.30 op moesten staan.
De volgende dag met de metro naar het vliegveld, gelukkig was er midden in de woonwijk wel een metrostation te vinden, not. Dus ik met mijn beblaarde voeten weer een stuk lopen naar dat station. En voor het eerst in mijn hele leven ben ik gecontroleerd of ik wel een kaartje had gekocht in de metro.
Aangekomen op het vliegveld ging alles redelijk snel, het was niet zo druk omdat het zo vroeg was. We vlogen eerst naar Bergamo (Italië), ik had natuurlijk geen idee dat we moesten overstappen en vond de vlucht al erg kort. En ja ik weet dat de bestemming op je boardingpass staat, maar ik was denk ik te moe om te begrijpen dat Bergamo in Italië ligt en niet in Marokko. Na een stop van 3 uur en een ontbijt wat bestond uit een broodje kaas, was ik gereed om door te vliegen naar Marokko. Waar we aankwamen rond 19.00 uur. En wat een hel was dat, die paspoortcontrole duurde meer dan 2 uur en het was zo warm in de hal. Je moet een briefje schrijven wat je komt doen in het land, waarom, hoelang blablabla. En dat moet allemaal ingevuld worden in een computer. En vlak voordat wij aan de beurt waren, stopte de man ermee bij wie we in de rij stonden, dus konden we heerlijk aansluiten bij de rij naast ons. Eindelijk dachten we dat alles goed was, hadden we de verkeerde van Robyn gepakt en konden we weer terug om de koffer om te ruilen. Ik hoor je denken, wat een pech. Maar het kon natuurlijk nog erger. Want aangekomen in het resort, zeiden ze dat we nog niet hadden betaald, wat we naar ons idee wel hadden gedaan. Maar niemand had zin om de discussie aan te gaan om 23.00 uur. Dus dat zouden we dan de volgende ochtend wel oplossen. En ja we hadden geen eten, ik had die dag maar 1 broodje gegeten en het leek wel een oorlog in mijn maag. De volgende dag bleek gelukkig dat we wel hadden betaald, maar dat er iets mis was gegaan. Dus kregen we onze paspoorten terug en konden we eindelijk gaan genieten van de zon. Het was de hele week 40+ en zelfs 45 graden.
Het verkeer in Marokko is echt verschrikkelijk. 5 auto’s naast elkaar op een tweebaansweg. 4 mensen op een scooter en iedereen heeft haast. En overal lopen wilde dieren, niet alleen maar honden en katten. Maar ik wilde paarden, ezels, koeien en geiten. De paarden vond ik het raarst om te zien.
De supermarkt was 500m lopen, maar dat voelt 5 km als het zo warm is. De eerste dag hebben we de hele dag gechillt aan het zwembad en lekker wat uitgerust van de lange reis van de dag ervoor.
De tweede dag in Marokko (11 mei) hebben we een waterval beklommen, dat was echt iets heel gaafs. Van steen naar steen springen, door het water en langzaam de weg naar boven vinden, door de bergen heen. Op de heen- en terugweg zijn we gestopt om wat van de cultuur te leren, hoe leven de mensen en wat maken ze. Zo hebben we een korte demonstatie olie maken gezien en hebben we een huisje bezocht. Omdat het de temperatuur zo warm is. moet je veel blijven drinken, maar water meenemen is haast onmogelijk omdat het water na 10 minuten al zo verwarmd is door de zon dat het niet meer te drinken is. ’s Avonds besloten we naar de Medina te gaan, wat een chaos is dat. Duizenden mensen in kleine straatjes en niemand is te vertrouwen. Winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen en mensen op de markt die wat geld proberen te verdienen door shows te geven. Mensen met apen die rondlopen en slangen die over de grond kruipen en de mensen op de stuipen jagen.
De volgende dag stond de wekker op 7.00 uur en vertrokken we voor een 2daagse tour naar de Sahara, 9 uur in de auto heen en de volgende dag ook weer 9 uur terug. Dat is natuurlijk het beste, in een auto zitten met 45 graden. De woestijn was echt ontzettend gaaf en we hebben een kamelentocht gedaan. Alleen jammer was dat ik dat allemaal al een keer had gedaan in Egypte, maarja de pret moet jezelf maken zegt mijn lieve moeder altijd. We hebben ook in de Sahara geslapen, boven op een berg. Er stonden tenten klaar met een bed, maar we besloten om ’s nachts op de heuvels te gaan liggen en te kijken naar de vallende sterren. We zijn daar op die heuvel in slaap gevallen gelukkig werd ons de volgende dag pas verteld dat er daar ook slangen leven en schorpioenen en dat het daarom wel beter was om in een dichte tent te slapen. De volgende ochtend werden we rond 7.30 uur gewekt door de zon, het is daar zo warm niet normaal. We vertrokken naar een hotel verderop waar we een ontbijt kregen. Echt een superlekker ontbijt met alles erop en eraan. Om daarna dus weer 9 uur in de auto te zitten op weg naar ons resort. Ik ben nog nooit zo bang geweest en zo’n beetje 20 bijna doodervaringen meegemaakt. Scheuren op de berg zonder vangrail en inhalen op momenten wanneer het echt niet kan en maar hopen dat er geen tegenligger aankwam. Echt je moest hier bij zijn, maar ik weet zeker dat iedereen zich niet veilig zou voelen.
Onze laatste dag in Marokko was alweer aangebroken en ik wou toch wel graag een beetje bruine kleur overhouden aan deze trip, dus ik heb de hele dag gechillt aan het zwembad en niet zo veel gedaan. ’s Avonds gingen we weer naar de Medina om met zijn allen wat te eten. Geen tijd om te slapen, want Sam (vriend van de Amerikanen, die ook meeging) moest er midden in de nacht uit om zijn vlucht te halen, dus we besloten om wakker te blijven en hem uit te zwaaien. Om 6.00 moesten wij eruit om ook onze vlucht op tijd te kunnen halen. Wij vlogen naar London waar we een overstap hadden van 18 uur. Ik had me voorgesteld dat London echt geweldig werd, maar dat bleek niet zo te zijn. Ja London is echt mooi en gaaf, maar alles zat tegen volgens mij (jep net zoals de heenweg). We raakten meteen de helft van de groep kwijt omdat er blijkbaar twee Victoria’s stations zijn en wij stonden bij de ene en de rest bij de andere. Dus op eigen houtje London maar verkent. Geen idee waar alles was en het geld was op. Gelukkig was het paleis redelijk dichtbij en konden we vandaar London Eye zien en kwamen op de weg daar naartoe de BigBen tegen. Dus alsnog wel redelijk veel gezien, maar dat lopen, dat is niet zo voor mij weggelegd. Ik voelde me de hele dag al beroerd van dat Marokkaanse eten en dat hielp ook niet zo bij het lopen. Katie, Amie en ik maakten een plan. We moesten ons zien te vermaken tot 04.00 in de nacht omdat onze vlucht om 7.00 was. Het was op dat moment 22.00, dus nog 6 uur te gaan. We besloten om naar een pub te gaan en daar te blijven rond 2 uur, dan is het nog een uur met de bus terug naar het vliegveld en konden we naar nog eventjes wat rusten. Maarja blijkbaar gingen de pubs allemaal om 23.00uur al dicht en liep ons hele plan in duigen. De bus zou om 00.02 vertrekken dus wij waren netjes op tijd. En hadden al een uur gewacht dus in de regen en de kou. Toen de bus er eindelijk aankwam vertelde de chauffeur op zijn dode gemak dat we aan de verkeerde kant van de straat stonden en dat de bus die daar nu net wegrijdt, de bus is die je moet hebben. Dusss konden we weer een uur buiten wachten in de regen en kou. Helemaal chagrijnig namen we de bus van 1.00 uur en kwamen we een dik uur later aan op het vliegveld. Dat was helemaal geen pretje want ik was zo ziek en misselijk dat ik de hele nacht heb gespendeerd op het toilet.
Eindelijk zat ik dan in het vliegtuig en heb de hele terugreis geslapen, tot aan Kalmar. Heerlijk.
Dit was niet echt een vakantie hoe ik een vakantie voorstel normaal. Een vakantie voor mij is: lekker niksdoen, uitslapen tot minstens 11.00 uur en de hele dag aan het zwembad liggen. Dat was deze week wel anders en ben nog nooit zo vaak achter elkaar zo vroeg uit bed gegaan (alleen als ik stageweek heb natuurlijk). Maar ik heb me wel prima vermaakt in Marokko, je voelt je erg gewaardeerd door de mensen daar, want iedereen noemt je My Friend.

Voor de rest is er niet zo heel veel zinnigs meer te melden, we hebben vrijdag het afscheidsdiner gehad met iedereen. Een avond om niet meer te vergeten, echt een te gekke avond dat alles had. We hebben gelachen, maar ook alle mooie momenten van de deze periode met elkaar gedeeld. Het eindpunt is in zicht, nog 16 dagen en ik moet mijn thuis verlaten om naar mijn andere thuis te gaan. Een moment waar ik met een dubbel gevoel naar toe leef. Ik ben echt ontzettend blij dat ik binnenkort weer lekker bij mijn familie kan zijn, weer kan uitgaan met mijn vrienden en gewoon kan gaan genieten van Nederland. Maar ook weet ik zeker dat ik de mensen hier ga missen, de mensen die ik ben gaan zien als familie. En iedereen lijkt het nu echt door te hebben. Over een goede twee weken is het over en weet je van de meesten dat je die nooit meer zult zien. Elke keer als ik aan het moment denk dat het over is, raakt dat mij. Iedereen probeert het beste uit de laatste twee weken te halen en iedereen probeert dan ook zoveel mogelijk met elkaar om te gaan. Niemand hier van onze groep ik klaar om naar huis te gaan en iedereen wil nog zo lang mogelijk bij elkaar blijven, maar dat kan niet.
Oja voor verder informatie: ik vlieg 9 juni om 15.25 terug naar Schiphol, waar ik zou landen om ongeveer 16.45. Jullie worden natuurlijk allemaal verwacht om te komen op het vliegveld en anders kom je ’s avonds maar lekker naar Oldenzaal om een glaasje te drinken (Sorry pap en mam, maar hierbij nodig ik iedereen uit om ’s avonds te komen)
Ik krijg altijd een appje van papa nadat ik een blog heb geplaatst met wauw Remco wat heb je weer met veel humor geschreven. Natuurlijk heb ik geprobeerd om mijn blog zo leuk mogelijk te maken om het te lezen, maar dat is mij deze keer niet zo gelukt. Elke keer als ik ook maar denk aan afscheid nemen word ik down, sorry pap.

Hej då en tot over twee weken.
Remco